Depresja to niezwykle potężna choroba, na którą w dzisiejszych czasach cierpi coraz więcej ludzi. Jest wiele odmian depresji, nie wszystkie z nich są do siebie podobne. Od najlżejszych form, czyli stanów depresyjnych, które potrafią przemijać samoistnie, aż po ciężkie formy depresji klinicznej, czy też choroby afektywnej dwubiegunowej. Jedną z odmian depresji jest chociażby depresja reaktywna, która przez wielu ludzi nazywana jest egzogenną. Na czym polega, jak ją leczyć i czy bez zmiany czynników zewnętrznych, można mieć nadzieję na poprawę sytuacji?
Czym jest depresja reaktywna?
Depresja reaktywna to taki rodzaj zaburzeń depresyjnych, które ma swoje podłoże w czynnikach zewnętrznych. Przeróżne sytuacje w życiu mogą doprowadzić do powstania depresji egzogennej. Może mieć na nią wpływ udział w wypadku, czy przedłużające się stresy w pracy. Także sytuacje, które przyjmuje się traktować, jako pozytywne mogą być powodem do powstania depresji reaktywnej – mowa tu chociażby o przejściu na emeryturę! Ten rodzaj depresji podchodzi pod zaburzenia afektywne.
Depresja reaktywna jest dość lekką odmianą depresji, jednakże trzeba nad nią pracować i nie należy bagatelizować jej objawów. Występuje ona po ciężkich przeżyciach, które na szczęście można przepracować, jak nie z psychologiem, to z pewnością z psychiatrą lub psychoterapeutą. Niemniej jednak zaleca się właśnie to, by udać się na terapię i nie bagatelizować tego problemu, ponieważ pomimo, że na samym początku jest to lekka odmiana depresji, to może się ona nasilić i znacznie utrudnić funkcjonowanie osobie chorej.
Jakie czynniki zewnętrzne najczęściej powodują powstanie depresji reaktywnej?
Jakie przyczyny najczęściej doprowadzają u danej osoby wystąpienie depresji reaktywnej? Co takiego musi się stać, by dana osoba zaczęła chorować na depresję właśnie? Przeważnie takie zdarzenia mogą doprowadzić do wystąpienia depresji egzogennej: rozstanie się z partnerem, utrata pracy i związane z tym kłopoty finansowe, konflikty, nękanie (często występuje w placówkach takich, jak szkoła czy nawet przedszkole!). Oprócz tego, przyczyną depresji egzogennej może być też inna, przewlekła choroba, zmiany życiowe (np. przeprowadzka, czy zmiana pracy), uczestniczenie w wypadku czy też pozostawanie w relacji z osobą toksyczną.
Także, jeżeli człowiek zostanie napadnięty lub okradziony, to może się u niego rozwinąć ten rodzaj depresji. Jak więc widać sporo jest sytuacji i czynników, które mogą być przyczyną zachorowania na depresję. Nie ma jednej, konkretnej ścieżki, która by wywoływała tę chorobę. Dlatego, w momencie diagnozy lub nawet podejrzenia tego rodzaju depresji trzeba niezwłocznie zacząć terapię i leczenie. Być może trzeba będzie nawet pewne sprawy w swoim życiu zmienić.
Objawy depresji reaktywnej – jak wyglądają?
Przede wszystkim, pierwszym, najbardziej charakterystycznym objawem depresji reaktywnej jest apatia oraz ogólne przygnębienie osoby chorej. Taka osoba zamyka się w sobie i nie dopuszcza do siebie innych ludzi, następuje osłabienie kontaktów międzyludzkich. Często dochodzi także do zachowań autoagresywnych i korzystania z różnych substancji, także tych psychoaktywnych.
Osoba chora na depresję reaktywną ma problemy z koncentracją, uwagą i nawet pamięcią. Ma problemy ze snem i apetytem. Pojawiają się myśli samobójcze i odczuwalna zaczyna być wzmożona drażliwość. Zaburzone także zostaje odczuwanie przyjemności, czyli tzw. anheldonia.
Jak leczyć depresję reaktywną?
Ten rodzaj depresji najczęściej leczony jest poprzez psychoterapię. Często wykorzystywana jest psychoterapia poznawczo-behawioralna. Osoba chorująca na depresję reaktywną musi uświadomić sobie, co doprowadziło do powstania choroby i jak można z niej wyjść. Niezwykle istotne jest także to, by osoba chora zrozumiała, jakie uczucia nią kierują, by mogła samodzielnie się z nimi uporać.
Czasami, w momencie, w którym depresja zaczyna przejawiać dużo bardziej poważne stany, osoby chore mogą zacząć brać leki antydepresyjne. Nie we wszystkich przypadkach jest to konieczne rozwiązanie, jednak w tych najbardziej ciężkich i traumatycznych, jak najbardziej. Oczywiście równolegle powinna być stosowana psychoterapia lub indywidualne spotkania z psychologiem lub psychiatrą.